Castillon-en-Couserans - Foix

Nog gezellig gisteravond. Ik stelde voor om samen een restaurant te zoeken en dat vonden ze een goed idee. Ook het ontbijt vandaag samen gegeten. En omdat zij ook begonnen met de Col de la Core, mocht ik mijn bagage in hun volgbus stoppen. Samen fietsten we de Col de la Core op. De verschillen in die groep waren groot. Ze hadden de afspraak dat na 300 hoogtemeters gewacht werd op de langzaamste klimmer (dat zou het Krankstel ook moeten doen?!). Na de tweede stop (200 meter onder de top) heb ik afscheid genomen en de bagage op mijn fiets gepakt. Leuke groep, mooi afscheid. Ik werd nog op de foto gezet want er was beroepshalve een fotograaf bij. De Core was eindelijk eens een gelijkmatige Pyreneeënklim à 6% over 14 km. Daarna de mooie lange afdaling naar Seix. Nu werd het gevaarlijk. Juist in dit deel van de Pyreneeën in het dal van de Ustou leven nog 22 beren in het wild. Op alle wegen wordt daartegen geprotesteerd (Non aux Ours). Want de (loslopende) veestapel van de boeren loopt gevaar. En met hun koebellen is het voor het vee moeilijk om verstoppertje te spelen. Wat zou ik doen, stelde ik me voor, als ik net voor de top van bv. de Col de Latrape een beer op mijn pad zou treffen....midden op de weg? Hem of haar vriendelijk voorstellen om samen een broodje te smeren (je moet ze vriendelijk benaderen, die beren, dat leerde ik onlangs van een documentaire op de Belgische tv) of als de wiedeweerga mijn fiets omkeren en het dal weer in fietsen? Gelukkig hoefde ik die keuze niet te maken. Ik zag geen beren op de weg, letterlijk tenminste, want de één na laatste Pyreneeëncol, de Col d'Agnes, was nog best een pittig ding met zijn 10 km à gemiddeld 7,5%. Af en toe een buitje, maar na 2 uur kwam ik in de mist boven. Daarna weer een lange afdaling naar Massat en toen de gevreesde Col de Péguère. Echt de allerlaatste klim in de Pyreneeën. Deze col wordt ook wel aangekondigd als Mur de Péguère. En terecht, stukken 18%. Ik moest een paar honderd meter lopen (dat geef ik toe) maar op de top was het toch even een traantje laten. Wat waren de Pyreneeën prachtig in alle opzichten: de natuur, de prachtige rustige route uitgezet door de organisatie van de 100 cols, de contacten onderweg (Chalet du Soulor!!, de Belgische renners, de Duitse en Zwitserse groep, de Spanjaard, de vriendelijke bevolking...). Maar wat waren de Pyreneeën zwaar. Af en toe, met name de klim naar de Col de Menté in de regen met zijn 10%, dacht ik in godsnaam waar ik aan begonnen was. Maar op zo'n moment komt er altijd een verrassende wending: de zon, een pelgrim uit Duitsland, een nieuwe slaapzak uit de supermarkt, een Spaanse renner, een Belgische groep, een Duitse groep.
Adieu Pyrénées.

Afstand: 120 km.